Ede, 10 februari, 2012
Aan: de bouwgroepen Nieuw-Lekkerland 2012 1en2
Van: Henk en Hannie Minderhoud
Beste vrienden
Op het moment dat ik deze bedankbrief schrijf, zijn de mensen van bouwgroep 2 onderweg van Houston naar Amsterdam. Gisteren gaf het me een vreemd gevoel dat ik niet bij de afscheidsdienst in Masaya kon zijn. Hannie heeft vandaag de eerste chemokuur gehad en mijn plaats is op dit moment hier in Nederland, naast Hannie. Samen willen we jullie van harte bedanken voor jullie werk, enthousiasme en liefde in de afgelopen tijd betoond aan de jongeren en hun gezinnen in Nicaragua.
Bijzondere momenten
Afscheidsdiensten zijn altijd bijzondere momenten. God krijgt de eer, die Hij toekomt. De mensen die jullie geholpen hebben zijn dankbaar voor Gods liefde en barmhartigheid, die zichtbaar zijn geworden in jullie, die anderen gediend hebben. We loven en prijzen God voor al het goede dat Hij ons geschonken heeft. Naast de mogelijkheid om te dienen waren dat de contacten met de gezinnen en vooral met de jongens en meisjes die een kamer gekregen hebben. Er zijn vriendschappen ontstaan. De herinneringen zullen niet snel vervagen. Zowel jullie als de jongeren voor wie jullie gewerkt hebben, staan na deze ervaringen anders in het leven, dan voorheen. Ik hoop snel een keer jullie foto’s te zien en jullie verhalen te horen.
Wederzijdse inspiratie
De opzet was deze keer wat anders dan voorheen, wat meer gericht op onderwijs en de contacten met de tieners. Van de tweede werkgroep heb ik slechts één week meegemaakt, van de eerste de hele tijd. De dingen die ik zag, gaven me een positieve indruk. Wat me vooral opviel was de wederzijdse inspiratie. Schilderen met zoveel tieners aan het werk, was een opgave, maar ook iets heel moois, inspirerend, zelfs voor een oude rot in het vak als Jan. Te meer als je zag dat jongens en meisjes creatief werden en iets moois tot stand brachten. In die sfeer werd ook de grote belangstelling voor de borduurcursus geboren. Ook de twee dagen van het jeugdkamp waren goede dagen. Naast de Bijbelstudies was er heel wat tijd voor sport en instructie voor sportleiders. Als we hier mee doorgaan -wat ik van harte hoop- kunnen we een volgende keer voortborduren op wat er nu gedaan is en mogelijk nieuwe dingen aanpakken.
De Rozen gaan bloeien
Het naam van ons project is nog niet versleten en het werk nog niet overbodig geworden. Steeds opnieuw komen er kinderen in de tienerleeftijd en hebben ze eigen ruimte, liefde en aandacht nodig om te kunnen ontwikkelen. Zelfs straatkinderen kunnen zich in korte tijd ontpoppen tot harde werkers –jongens en meisjes- en positieve jongeren. Wat ze nodig hebben is het goede voorbeeld, een glimlach en een schouderklop. Het ontbreekt hen zo dikwijls daaraan. Een kamertje, studiemogelijkheden, mensen die het hart openstellen, een christelijke gemeente waar het evangelie van Gods genade verkondigd wordt, het zijn dingen bij elkaar horen. Het geheel is van grote betekenis voor een jonge generatie, die de toekomst is van Gods kerk in deze wereld.
Ontvangt onze hartelijke groeten. Gods zegen toegewenst. Henk en Hannie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten